Największym wyzwaniem dla rządzącej ekipy będzie nie spór o Trybunał Konstytucyjny, lecz problem poradzenia sobie z obniżonym wiekiem emerytalnym.

O minimalnej przewadze, która pozwoliła Andrzejowi Dudzie zasiąść na fotelu prezydenckim zadecydowały szczegóły. Jednym z nich była obietnica kandydata Prawa i Sprawiedliwości, że obniży wiek emerytalny, który w 2012 r. podwyższyła Platforma Obywatelska. Dla mężczyzn ma on wynieść 67 lat do 2020 r., dla kobiet – do 2040 r. Problem jest jednak o wiele poważniejszy, niż mogłoby się wydawać.

Pragmatyzm PO

Fatalna kondycja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz całego systemu emerytalnego stanowi od wielu lat jeden z głównych tematów obecnych na wokandzie debaty publicznej w Polsce. Ekipa Platformy Obywatelskiej prowadziła w tym zakresie niezwykle pragmatyczną politykę, potrafiąc skutecznie odwracać uwagę społeczeństwa nawet od bardzo niepopularnych decyzji. W czasie drugiej kadencji Sejmu najpierw podniosła wiek emerytalny, aby w 2013 r. w majestacie prawa zabrać pieniądze z Otwartych Funduszy Emerytalnych. Ponieważ polski system ubezpieczeń to dziura bez dna, w 2014 r. zadecydowano nawet o oskładkowaniu dochodów z rad nadzorczych oraz umów zleceń.

Od 2012 r. Platforma Obywatelska planowała oskładkowanie umów cywilno-prawnych (tzw. śmieciowych), lecz spostrzegłszy, jakie konsekwencje przyniosłoby to rozwiązanie na rynku pracy oraz jak bardzo niepopularne byłoby to posunięcie, stopniowo wycofała się ze swoich planów. Wtedy właśnie Donald Tusk zdecydował się na skok na pieniądze z OFE.

Po obniżeniu wieku emerytalnego do stanu sprzed 2012 r. Prawo i Sprawiedliwość będzie musiało sprostać wielkiemu wyzwaniu, którego rozwiązanie będzie wymagało co najmniej tak radykalnych działań jak przesunięcie pieniędzy z OFE do ZUS-u. Radykalizm działań, bez względu na to, czy będą to działania wprowadzające zmianę na lepsze, czy na gorsze, może kosztować PiS utratę władzy.

Źródło: http://gf24.pl/emerytalna-beczka-prochu-likwidacja-zus-jedynym-ratunkiem/